عينك كه اصل آن "آينك" بوده است از اختراعات ايرانيان به  شمار مي آيد. پروفسور پوپ (Pop) در كتاب "هنرهاي زيباي ايران" عكس دسته عينكي را چاپ كرده كه مربوط به پيش ازميلاد بوده و در ايرا ن به دست آمده است. در بيمارستان"جندي شاپور " هم يك بخش چشم پزشكي وجود داشت كه به بيماران عينك مي دادند. سپس اعراب كاربرد عينك را از ايرانيان آموختند. هنوز هم متداول ترين روش مورد استف اده در اصلاح عيب انكساري در سراسر جهان، استفاده از عينك است.

از مدارک موجود چنین استنباط می شود که در زمان مصريها، يوناني ها و رومي هاي باستان هيچ گونه وسيله کمک بينايي وجود نداشته است.  اين نظریه بر اساس نامه يک فرد رومي که صد سال پيش از ميلاد نوشته شده و در آن تاکيد کرده که او بخاطر سن زيادش و اينکه ديگر نمي تواند مطالعه کند و براي اينکار بايد به بردگانش متکي باشد؛ استعفا مي دهد، تائيد مي گردد. مشهور است که تراژدي نويس رومي (Seneca) سنکا  که در سال چهارم پيش از ميلاد مي زيسته است کتابها را با نگاه کردن از طريق يک کره شيشه اي پر آب که باعث بزرگنمايي مي شده مطالعه مي کرده است.

.

  از لحظه اي که عينک اختراع شد مشکلي وجود داشت که تقريبا براي 350 سال حل نشده باقي ماند :"چگونگي قرار گرفتن عينک بر روي صورت" با تمام پيشرفتهايي که در طي سالها صورت گرفت،  فریم عينک يکي از بهترين نمونه هاي ضعف مهندسي طراحي بود

.

 در سال 1752 James Ayscough در آخرين اختراع خودش عينکي با دسته هاي داراي لولاي دوگانه را تبليغ نمود. اين عينک بسرعت در همه جا انتشار يافت ودر نقاشي ها ،کتب و کاريکاتور هاي اين دوره بوفور يافت مي شود .عدسيها از شيشه رنگي و يا شيشه ساده ساخته مي شدند.

Ayscough احساس نمود که شيشه سفيد اثرات خوبي بر روي چشم ندارد وبه همين دليل شيشه هاي آبي و سبز را توصيه نمود .مردان وزنان اروپايي بويژه فرانسويها در مورد استفاده از عينک خيلي خويشتن داري بخرج مي دادند اشراف پاريس تنها عينک را در پنهان استفاده مي کردند مردم انگلستان و فرانسه از عينک هاي که براحتي پنهان مي شد استفاده مي کردند اما در اسپانيا عينک در ميان همه اقشار رايج بود زيرا مردم فکر مي کردند که عينک باعث مي شود آنها مهمتر وبا وقارتر بنظر آيند